Hallo daar Jij,
Zittend aan de keukentafel mijmer ik over de afgelopen jaren. Leven met een langdurige aandoening is een leermeester geweest in het overgeven aan wat is. Door diep in het donker af te dalen vond ik zelfliefde zoals ik het niet eerder kende. En zo bedacht ik me: Wanneer kunnen ontberingen je ook iets brengen? En het eerste dat bij me opkwam is; Als je ze toestaat dat ze dat kunnen doen. En daar over wil ik iets met je delen.
Ontberingen als leermeester. Hoe dan?!
Hoe accepteer je waar je bent als het alles behalve rooskleurig is? Ik kon me mateloos irriteren aan de uitspraak ‘Laat het los’. Ik dacht dan: ´Hoe laat ik dit #$% los?!´ Totdat ik voelde wat voor mij beter past. Voor mij krijgt het toegang als ik loslaten vertaal als toelaten. En ook dan kan het nog verrekte taai zijn. Want we zijn gewend om van pijnlijke gevoelens af te bewegen. De delen in ons reageren om nieuwe pijn te voorkomen. En dus gaan we proberen te fiksen, te hollen, afleiden, verdoven, er verklaringen voor vinden… Er zijn talloze manieren om af te wenden.
Eerste stappen kunnen tegenstrijdig lijken. Het eerste waar ik mee mocht leren zijn is juist de weerstand en non-acceptatie. En de grootste delen in mij waren de strever en de zoeker die steeds maar weer nieuwe manieren zochten om zich te richten op beter worden. Daardoor kwam mijn systeem juist níet tot rust. Acceptatie. Het kwam na de gedachte: ‘Wat nou als dit het is en het niet meer beter wordt?’ Dat lijkt geen ondersteunende gedachte en toch gaf het de meest actieve delen in mij de rust om zich neer te leggen. Zich over te geven aan de situatie. Zo kon ik de interne dialoog verder aangaan en andere delen ruimte geven om vanuit acceptatie een nieuwe verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven vanuit acceptatie en levenskracht.
De rol van Voice Dialogue. Door naar binnen te keren met ondersteuning van mijn opleidster in Voice Dialogue, kon ik de kwetsbaarheid achter de delen in mij die zo hard werkten ontmoeten. Ik heb zelf een traject gevolgd om mezelf te ondersteunen . Want ook al kan je veel zelf, je hoeft het niet alleen te doen. Zo gaf ik mezelf opnieuw ruimte om dieper kennis te maken met mijn delen in deze omstandigheden. Vanuit een nieuw verworven zelfkennis bracht het me nog meer bewustzijn en zelfbegrip. Bovenal schonk het naar de delen toekeren vooral veel zelfcompassie.
Zelfcompassie als helend antwoord. Als je een vernieuwd zicht krijgt op je kwetsbaarheden ga je op een nieuwe manier voor jezelf zorgen. Je krijgt een nieuwe emotionele verhouding met jezelf. Zelfliefde bloeit uit die compassie die je zo automatisch voor jezelf krijgt als je werkt met Voice Dialogue. En als zelfliefde groeit, ondanks uitdagingen die je doormaakt, schenk je jezelf emotionele stabiliteit. Omdat je weet dat jij niet je gevoelens bent, maar dat je ze hebt en ontvangt vanuit de innerlijke verhalen die ze oproepen. Die verhalen ga je leren opvangen en zien, zodat de echte innerlijke jij meer ruimte krijgt. Zijn met wat is, voedt levenskracht.
De dualiteit omarmen… Het is geen quick fix. Het is een innerlijk proces dat je aangaat met je delen en jezelf. Zodat je inclusief de uitdagingen van het leven, je veerkracht, levenskracht en zelfliefde ruimte kan geven. De kracht ligt in het kunnen zijn met de dualiteit van het leven. Kunnen zijn met de tegengestelde delen in onszelf. En dán kunnen ontberingen ook een leermeester zijn. Omdat dat dualiteit IS.