Omarm het. Omarm de chaos van het mens zijn. Omarm alles wat er in jou gevoeld wil worden. Je bent het allemaal.

En zo kom ik -voor de zoveelste keer- tot de conclusie dat het niet los van elkaar bestaat. De shit. De magie. Ze zijn allebei het leven. We vergeten het gewoon vaak. En keer op keer.

Als je mij een tijd geleden had gevraagd of ik perfectionistisch ben, had ik waarschijnlijk iets als het volgende geantwoord; “Mwaa, valt wel mee, maar ik hou er wel van als dingen goed gebeuren.” Nu zeg ik je, dit is een typisch antwoord van mijn perfectionist.

Daar waar je zicht krijgt op de stukken die gereflecteerd worden, een weerspiegeling zijn van jouw eigen geconditioneerde pijn, daar ga je vervolgens ervaren dat juist bij de volle ervaring je vrijheid ligt.

Waarom zou je zoeken naar iets dat altijd al aanwezig is geweest in jou? Waarom ben je aan het trachten jezelf completer te maken dan je in wezen al bent? Waarom moet er iets geheeld worden aan jouw capaciteiten, om te kunnen Zijn?

In de menselijke ervaring, afhankelijk van het bewustzijns­niveau waarin je verkeert, ben je in meer of mindere mate verweven met datgene dat je waarneemt en ervaart in je verhaal.