Wanneer shit en magie samenkomen.
Laatst had ik een mooi gesprek met een vriendin. Zij is bekend met innerlijk delenwerk, dus als we praten herkennen we de delen en benoemen ze. Maar laten we wel wezen, het was gewoon even allemaal teveel, de situatie waarin zij zich begaf. Intense thema’s. En het had juist te maken met dat ze dingen anders wilde doen dan ze altijd heeft gedaan. Ze doorbrak oude patronen. We spraken over hoe moeilijk het is om grenzen aan te geven als je gewend bent om de ander te zien en die ook bij wil staan. En dat je dan jezelf lang kunt verloochenen als je zelf eigenlijk ook ruimte nodig hebt. Hoe je boos kunt zijn op iemand dat je grenzen niet worden gerespecteerd. Maar dat je ook zo goed begrijpt waar iemand vandaan komt en in welke situatie die zich begeeft. En dat die boosheid er dan niet uit komt. Want ja… Er is toch echt zo veel begrip voor die situatie.
Maar waar blijf je zélf dan in het hele verhaal? En hoe kies je ermee om te gaan?
En voor mij was het allemaal zo ontzettend herkenbaar.
Ik voel me ook wel eens op die plek waar het voelt dat er langs verschillende kanten aan me getrokken wordt. Een deel in mij dat zegt; ‘Nu is het klaar! Dit is de grens over! Zeg het *#@!!’ En een deel dat zegt; ‘Die ander heeft het zo lastig, ik zie gewoon hoe die worstelt met eigen shit.’ Vervolgens laat iets anders weten; ‘Neem je rust Babiche, anders wordt het allemaal teveel.’ En nog iets in mij; ‘Er zijn nog zoveel dingen te doen, zet nog even door.’ En als dat zich allemaal tegelijk afspeelt. Nou, dan is het chaos van binnen. Alle delen die zich roeren. Dan is het gewoon allemaal K*T.
Magie & shit.
Nadat al onze gevoelens de ruimte hadden gekregen in het gesprek, moesten we lachen. Hoe bijzonder dingen zich zo kunnen ontvouwen alsof het de bedoeling is dat je erdoor groeit. We hadden het over hoe magisch het leven soms kan zijn. En toen verbonden we de 2 zienswijzen met elkaar. De shit. En de magie. En konden we zien dat ze verbonden zijn. En er kwam een beeld bij me op. Sorry, het spreekt tot de verbeelding. Dat je, al rollend door bergen stront roept’; ‘Het leven is gewoon fucking magic!’ En zij kon voelen en zeggen; ‘Ik ben zo blij dat ik besta!’
En zo kom ik -voor de zoveelste keer- tot de conclusie dat het niet los van elkaar bestaat. De shit. De magie. Ze zijn allebei het leven. We vergeten het gewoon vaak. En keer op keer. De delen in ons worden aangeraakt. En hoe. En hoe helpend is het dan als je met iemand stil kunt staan en de delen in jou de ruimte kunt geven, zodat je vervolgens kunt zien dat jouw gewaarzijn alles draagt en verwelkomt. Het is onze ware aard. Ons leven is menselijk en goddelijk tegelijkertijd.
Beweging zien.
Dit is precies wat je leert zien. Je leert je delen met meer liefde zien. Als je je delen beziet die zich roeren in je beleving ontstaat er weer ruimte om in te tunen. Hoe kan ik aanwezig zijn bij het gevoel dat er nu is? Wat wil ík in dit verhaal? Welke stap voel ik dat ik mag nemen? Vanuit het midden, vanuit het nu. Dan is er altijd maar 1 stap. (En misschien is die stap juist even stil staan, zodat er iets door jou heen mag bewegen.) Zo kom je stap voor stap door jouw processen heen. Altijd. Het leven is beweging. Dat is het enige dat constant blijft.